فاطمی

اشک در طول تاریخ بشر،در موقعیت های گوناگون به کار رفته است. ماموریت اشک از زمان حضرت آدم علیه السلام ،با توبه آغاز شد و همچنان ادامه دارد .
اشک سلاحی است که در هر دو جبهه الهی و غیر الهی کاربرد دارد . در جبهه الهی، اشک برای راز و نیاز با خداوند و طلب بخشش از گناهان می ریزد و یا در راه حمد خداوند و شکر از نعمات الهی است وگاه اشک برای از دست دادن عزیزان است و گاه از سربی قراری و کم تحملی نسبت به آزمایشات الهی است.در جبهه دشمنان خدا، گاهی اشک در اثر شکست و ناکامی و تنهایی بی خدایی و بیچارگی است و گاه برای فریب و خدعه است.
اما گاه اشک تنها ابزار آدمی است و شخص جز آن سلاحی ندارد تا پیام خود را برساند و دیگران را از مظلومیت خویش مطلع گرداند.یکی از وقایعی که اشک مامور آگاهی دادن از آن بود ،واقعه عظیم عاشورا بود .چرا که خفقان حاکم بر آن زمان راهی برای افشای آن جنایت عظیم باقی نگذاشته بود و برای رساندن پیام عاشورا در آن شرایط بهترین ابزار اشک بود تا بتواند با ایجاد چون و چراها در مردم ،آنها را به دنبال آگاهی لازم از آن واقعه برساند. آنجا بود که اشک هم برای از دست دادن آن انسانهای بزرگ و هم برای ندامت و خسران از چشمها جاری می شد و هم دلها را با آن واقعه عظیم پیوند می داد.
اشک تا همیشه تاریخ مسئول انتقال این پیام شد تا از مظلومیت عاشورا خبر دهد وبه انسانهای آزاده بصیرت دهد . همچنان باید دلها را آماده کند تا فراتر از مکان و زمان حرکت کرده و خود را به آن حقیقت پیوند بزنند .اشک هر ساله در عزای امام حسین علیه السلام به این تکلیف خود عمل می کند و دلها را پاک کرده و به پاکان پیوند می دهد و این پیوند و پیمان را هر ساله تازه کند تا هرگز فراموش نشود .اشک هر ساله می گوید ،برای اینکه به ندامت نریزد باید که بصیرت حاصل شود و عبرت گرفته شود و این بصیرت و عبرت را باید از عاشورا و عاشوراییان به دست آورد .به این ترتیب اشک هر ساله درخت دین را آبیاری می کند و آن را رشد می دهد تا پربارتر و قویتر گردد.